เพลงคร่ำครวญ 4
New Thai Version
บรรดาชายหนุ่มกระจัดกระจายไป
4 เนื้อทองคำไม่สุกใสแล้ว
ทองเนื้อดีหมองคล้ำอะไรเช่นนี้
พวกเขาเป็นเหมือนหินอันบริสุทธิ์ของพระวิหาร
ที่กระจัดกระจายไปตามถนนหนทาง
2 บรรดาบุตรผู้มีคุณค่าแห่งศิโยน
ซึ่งครั้งหนึ่งมีค่าเช่นน้ำหนักทองคำ
แต่บัดนี้นับว่าเป็นดั่งหม้อดิน
งานฝีมือของช่างปั้นหม้อ
3 แม้หมาในก็ยังให้นมลูก
ของมันเอง
แต่ประชาชนของข้าพเจ้ากลายเป็นคนไร้หัวใจ
ดั่งนกกระจอกเทศในถิ่นทุรกันดาร
4 ลิ้นของทารกผนึกกับขากรรไกร
เพราะกระหายน้ำ
เด็กๆ ขออาหารกิน
แต่ไม่มีใครให้อาหารแก่พวกเขา
5 บรรดาผู้ที่ครั้งหนึ่งเคยรับประทานของเอร็ดอร่อย
กลับต้องนอนตายที่ถนน
บรรดาผู้ที่ได้รับการเลี้ยงดูอย่างหรูหรา
บัดนี้นอนอยู่บนกองขี้เถ้า
6 ประชาชนของข้าพเจ้าถูกลงโทษ
หนักยิ่งกว่าเมืองโสโดม
ซึ่งถูกถล่มลงในพริบตา
โดยไม่ได้รับความช่วยเหลือสักนิด
7 บรรดาผู้สูงศักดิ์ของพวกเขาเคยบริสุทธิ์ยิ่งกว่าหิมะ
ขาวยิ่งกว่าน้ำนม
ร่างกายของพวกเขาเคยแข็งแกร่งยิ่งกว่าหินปะการัง
รูปลักษณ์ของเขาเหมือนกับนิลสีคราม
8 แต่บัดนี้พวกเขาดำยิ่งกว่าขี้เขม่า
นอนที่ถนนโดยไม่มีใครจำเขาได้
ผิวหนังของพวกเขาแห้งเหี่ยวหุ้มกระดูก
แห้งอย่างกับกิ่งไม้
9 พวกที่ถูกดาบฟันตายยังจะดีกว่า
พวกที่ตายเพราะความหิว
ต่างอ่อนระโหยโรยแรง
เพราะขาดอาหารจากไร่นา
10 บรรดาผู้หญิงที่มีเมตตา
ได้ต้มแกงเนื้อลูกๆ ของนางเอง
เพื่อกินเป็นอาหาร
ในเวลาที่ธิดาของประชาชนของข้าพเจ้าพินาศ
11 พระผู้เป็นเจ้ากระหน่ำการลงโทษสุดเหวี่ยง
พระองค์หลั่งความกริ้วอันร้อนแรง
และพระองค์ให้เพลิงไฟลุกโพลงในศิโยน
ซึ่งเผาผลาญจนถึงฐานราก
12 บรรดากษัตริย์ของแผ่นดินโลก
และผู้อยู่อาศัยในโลกไม่เชื่อเลยว่า
ปรปักษ์หรือศัตรูจะสามารถผ่าน
เข้าประตูเมืองของเยรูซาเล็มได้
13 แต่มันก็เกิดขึ้นเพราะบาปของบรรดาผู้เผยคำกล่าว
และความชั่วของบรรดาปุโรหิตของเมือง
พวกเขาทำให้บรรดาผู้มีความชอบธรรม
เลือดนองกลางเมือง
14 พวกเขาต้องเดินคลำไปตามถนน
เหมือนคนตาบอด
เนื้อตัวเปื้อนเลือดมาก
จนไม่มีใครกล้าแตะต้องเสื้อผ้าของพวกเขา
15 ประชาชนตะโกนร้องต่อพวกเขาว่า
“ออกไป พวกท่านมีมลทิน
ออกไป ออกไป อย่าแตะต้องตัวเรา”
เมื่อพวกเขาเดินหนีไป
ประชาชนพูดในท่ามกลางบรรดาประชาชาติว่า
“พวกเขาจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกต่อไป”
16 พระผู้เป็นเจ้าทำให้พวกเขากระจัดกระจายกันออกไป
พระองค์ไม่คุ้มครองดูแลพวกเขาอีกต่อไป
บรรดาปุโรหิตไม่ได้รับเกียรติ
ไม่มีใครสนใจบรรดาผู้นำ
17 พวกเราคอยมองหาความช่วยเหลือ
โดยไร้ประโยชน์
พวกเราเฝ้ามองประชาชาติหนึ่งที่หอคอย
ซึ่งก็ไม่อาจช่วยเราให้รอดได้
18 พวกเขาจับตาดูพวกเราทุกฝีก้าว
พวกเราไม่อาจเดินที่ถนนของเรา
เราใกล้จุดจบแล้ว มีชีวิตเหลืออยู่เพียงไม่กี่วัน
เพราะถึงจุดจบแล้ว
19 บรรดาผู้ที่ตามล่าพวกเรา
ปราดเปรียวยิ่งกว่านกอินทรีในท้องฟ้า
พวกเขาตามไล่พวกเราที่เทือกเขา
และดักซุ่มรอเราในถิ่นทุรกันดาร
20 ผู้ที่พระผู้เป็นเจ้าเจิม[a] ซึ่งเป็นลมหายใจของพวกเรา
ถูกจับด้วยกับดักของพวกเขา
พวกเราพูดกันว่า เราจะมีชีวิตอยู่ท่ามกลางบรรดาประชาชาติได้
ก็ด้วยร่มเงาของท่าน
21 โอ ธิดาแห่งเอโดม ผู้อาศัยอยู่ในแผ่นดินของอูสเอ๋ย
ยินดีและดีใจไปเถอะ
การลงโทษจะมาถึงท่านเช่นกัน
ท่านจะเมามายและจะเปลือยเปล่า[b]
22 โอ ธิดาแห่งศิโยนเอ๋ย การลงโทษที่มีต่อท่านจะสิ้นสุดลง
พระองค์จะไม่ทำให้การลี้ภัยของท่านยาวนาน
แต่ธิดาแห่งเอโดมเอ๋ย พระองค์จะลงโทษความชั่วของท่าน
และบาปของท่านจะถูกเปิดเผย
Copyright © 1998, 2012, 2020 by New Thai Version Foundation