คำกล่าวของโยบ

ต่อมาโยบเอ่ยปากสาปแช่งวันที่เขาเกิดมา เขากล่าวว่า

“หากเป็นไปได้ ขอให้วันที่ข้าเกิดมาและคืนที่พวกเขาพูดกันว่า
‘เด็กชายคนหนึ่งเกิดมาแล้ว!’ พินาศเถิด
ขอให้วันนั้นกลับกลายเป็นความมืด
ขอพระเจ้าเบื้องบนอย่าใส่พระทัยกับวันนั้น
อย่าให้มีแสงใดๆ ส่องในวันนั้น
ขอให้ความมืดและเงาดำ[a]ครอบคลุมมันไว้
ขอให้เมฆปกคลุมเหนือมัน
ขอให้ความมืดบดบังแสงสว่างของวันนั้น
ขอให้ความมืดกลืนค่ำคืนที่ข้าได้เกิดมานั้น
ขอให้ลบวันนั้นออกจากปฏิทิน
อย่านับมันเข้ากับวันหรือเดือนใดๆ อีกเลย
ขอให้คืนนั้นเป็นหมัน
อย่าให้ได้ยินเสียงโห่ร้องยินดี
ขอให้ผู้มีอาคมสาปแช่งวันทั้งหลาย[b]
ผู้พร้อมจะปลุกเรียกเลวีอาธาน[c]
ขึ้นมาสาปแช่งวันนั้น
ขอให้ดาวรุ่งในเช้านั้นอับแสงไป
ขอให้ความหวังที่จะได้เห็นแสงสว่างนั้นสูญเปล่า
และไม่มีวันได้เห็นแสงอรุณ
10 จงสาปแช่งวันนั้น เพราะมันไม่ยอมปิดครรภ์มารดาของข้า
ปล่อยให้ข้าเกิดมารู้เห็นความทุกข์นี้

11 “ทำไมหนอข้าจึงไม่ตายตั้งแต่เกิด?
ทำไมไม่สิ้นลมตั้งแต่คลอด?
12 ทำไมหนอจึงมีตักที่รองรับข้าไว้
มีอ้อมอกที่เลี้ยงดู?
13 ไม่เช่นนั้นป่านนี้ข้าคงได้นอนอย่างสงบ
ข้าคงได้หลับและพักอย่างสบาย
14 กับบรรดากษัตริย์และที่ปรึกษาของโลก
ผู้สร้างสถานที่สำหรับตนซึ่งบัดนี้ปรักหักพัง
15 กับบรรดาผู้ครอบครอง
ซึ่งมีเงินทองเต็มบ้าน
16 ทำไมหนอข้าจึงไม่ถูกดินกลบหน้าเหมือนทารกที่ตายตั้งแต่ยังไม่คลอด
ที่ไม่เคยเห็นเดือนเห็นตะวัน?
17 ที่นั่นคนชั่วหยุดวุ่นวาย
และคนเหนื่อยอ่อนก็ได้พักสงบ
18 เชลยอยู่อย่างสบาย
ไม่ได้ยินเสียงตะคอกจากนายทาสอีกต่อไป
19 ทั้งผู้ใหญ่ผู้น้อยอยู่ที่นั่น
และทาสก็เป็นอิสระจากนาย

20 “ทำไมหนอจึงยังให้แสงสว่างแก่ผู้ที่ทุกข์ลำเค็ญ
และให้ชีวิตแก่ผู้ที่ขมขื่นในดวงวิญญาณ?
21 แก่ผู้ที่กระหายหาความตายแต่ไม่พบ
ทั้งๆ ที่เขาเสาะหามันยิ่งกว่าขุมทรัพย์ที่ซ่อนอยู่
22 ผู้เต็มไปด้วยความเปรมปรีดิ์
และชื่นชมยินดีเมื่อพวกเขาได้ไปถึงหลุมฝังศพ
23 ทำไมยังให้ชีวิต
กับชายจนตรอก
ผู้ที่พระเจ้าทรงปิดทางออกของชีวิตไว้?
24 เพราะการทอดถอนใจมาถึงข้าแทนข้าวปลาอาหาร
เสียงครวญครางของข้าพรั่งพรูออกมาเหมือนสายน้ำ
25 สิ่งที่ข้ากลัวได้มาถึงข้า
สิ่งที่ข้าหวาดหวั่นเกิดขึ้นกับข้าแล้ว
26 ข้าไม่มีสันติสุข ไม่มีความสงบ
ข้าไม่ได้พักผ่อน มีแต่ความวุ่นวายเท่านั้น”

Footnotes

  1. 3:5 หรือและเงาแห่งความตาย
  2. 3:8 หรือสาปแช่งทะเล
  3. 3:8 คือ สัตว์ทะเลขนาดมหึมา

โยบร้องคร่ำครวญ

ต่อมาโยบก็เริ่มพูดและแช่งวันที่เขาเกิดมา โยบกล่าวว่า

“ให้วันที่ฉันเกิดมาจงพินาศดับไป
    และคืนที่พูดว่า ‘ตั้งครรภ์เป็นเด็กผู้ชาย’
ขอให้วันนั้นเป็นความมืด
    ขอพระเจ้าเบื้องบนไม่นึกถึงวันนั้น
    และไม่มีแสงส่องในวันนั้น
ขอให้ความมืดและเงาแห่งความตายอ้างสิทธิยึดวันนั้น
    ขอให้ก้อนเมฆปกคลุม
    ขอให้ความมืดของวันนั้นทำให้น่ากลัวมาก
ในคืนนั้น ขอให้ความมืดมิดยึดเอาวันนั้นไป
    อย่าให้คืนนั้นรวมเข้ากับวันอื่นๆ ของปี
    หรือรวมอยู่ในเดือนใดๆ
ดูเถิด ขอให้คืนนั้นอย่ามีใครตั้งครรภ์เลย
    อย่าให้มีเสียงยินดีเปล่งขึ้นในคืนนั้น
ให้พวกที่สาปแช่งวันเวลา สาปแช่งวันนั้น
    ซึ่งพร้อมจะปลุกตัวเหรา[a]ขึ้นมา
ขอให้ดวงดาวยามย่ำรุ่งมืดไปเสีย
    ให้มันหวังในแสงสว่าง แต่ก็ไม่ได้รับ
    และไม่เห็นแสงอรุณรุ่ง
10 เพราะคืนนั้นไม่ได้ปิดประตูครรภ์มารดาของฉัน
    และไม่ได้ซ่อนความยากลำบากจากดวงตาของฉัน

11 ทำไมฉันจึงไม่ตายตอนเกิดออกจากครรภ์
    แล้วก็ล่วงลับไป
12 ทำไมรับฉันขึ้นไว้บนเข่า
    หรือว่า ทำไมอกแม่จึงได้เลี้ยงนมฉัน
13 ฉันควรจะได้นอนแน่นิ่ง
    ฉันควรจะนอนหลับ แล้วฉันก็คงจะได้หยุดพัก
14 ร่วมกับบรรดากษัตริย์หรือที่ปรึกษาของแผ่นดินในโลก
    ผู้ได้สร้างที่อยู่สำหรับตัวเอง และบัดนี้ ก็กลายเป็นสถานที่ร้าง
15 หรือกับบรรดาเจ้านายชั้นผู้ใหญ่ที่เคยมีทองคำ
    และสะสมเงินไว้เต็มบ้านของตน
16 หรือทำไมฉันจึงไม่เป็นเด็กที่เกิดไม่ตรงตามกำหนดซึ่งถูกนำไปฝังไว้
    อย่างเช่นเด็กอ่อนที่ไม่เคยเห็นแสงสว่าง
17 อันเป็นที่ซึ่งคนชั่วหยุดก่อความวุ่นวาย
    เป็นที่ซึ่งคนเหนื่อยอ่อนได้พักผ่อน
18 อันเป็นที่ซึ่งบรรดานักโทษอยู่ด้วยกันอย่างสบายใจ
    พวกเขาไม่ได้ยินเสียงตะคอกของผู้คุมทาส
19 ผู้น้อยและผู้ใหญ่ก็อยู่ที่นั่น
    และบรรดาทาสเป็นอิสระจากเจ้านายของเขา

20 ทำไมจึงให้คนที่อยู่ในความทุกข์มีชีวิตอยู่ต่อไป
    และทำไมชีวิตจึงยังอยู่กับคนที่มีจิตวิญญาณอันขมขื่น
21 กับคนที่แสวงหาความตายแต่ก็ไม่พบ
    และขุดหามันยิ่งกว่าหาสมบัติที่ซ่อนไว้
22 พวกเขายินดียิ่งนัก
    และดีใจเมื่อพบหลุมฝังศพ
23 ทำไมจึงให้ความสว่างแก่วิถีทาง
    ซึ่งถูกซ่อนเร้นไปจากเขาแล้ว
    พระเจ้าได้ปิดกั้นเขาไว้
24 ด้วยว่าฉันถอนใจเมื่อถึงเวลาอาหาร
    และการคร่ำครวญก็เทออกดั่งน้ำ
25 ด้วยว่าสิ่งที่ฉันหวั่นกลัวก็เกิดขึ้นกับฉัน
    และสิ่งที่ฉันหวั่นหวาดก็ตกอยู่กับฉัน
26 ฉันไม่สบายใจและไม่อาจอยู่นิ่ง
    ฉันพักผ่อนไม่ได้ ความยากลำบากถาโถมเข้ามาถึงตัวฉัน”

Footnotes

  1. 3:8 ในยุคโบราณ สัตว์ขนาดมหึมานี้เป็นสัญลักษณ์ของอำนาจที่ชั่วร้ายและยุ่งเหยิง ภาษาฮีบรูออกเสียงว่า ลิฟยาธาน