โยบ 30

New Thai Version

⁹ และมาบัดนี้ฉันกลายเป็นเพลงที่พวกเขาแต่งขึ้น
    ฉันเป็นที่หัวเราะเยาะของพวกเขา
¹⁰ พวกเขาชิงชังฉัน และออกห่างจากฉัน
    พวกเขาไม่ลังเลใจที่จะถ่มน้ำลายรดหน้าฉัน
¹¹ เพราะพระเจ้าทำให้ฉันหมดกำลังและต่อสู้ไม่ไหว
    พวกเขาไม่ยับยั้งเมื่อเห็นฉัน
¹² หมู่คนร้ายโจมตีฉันทางด้านขวา
    พวกเขาดันเท้าฉัน
    และก่อเชิงเทินประชิดตัวฉันเพื่อทำให้วอดวาย
¹³ พวกเขากีดกั้นฉันทุกหนทาง
    และพยายามทำให้ฉันวิบัติโดย
    ไม่ต้องให้ใครมาช่วย
¹⁴ พวกเขาทะลวงกำแพงเข้ามา
    และถาโถมตัวเข้าหาฉัน
¹⁵ ฉันตกใจกลัว ศักดิ์ศรีของฉันหายไปกับสายลม
    และความมั่งมีของฉันสูญไปอย่างเมฆ

¹⁶ และบัดนี้หัวใจฉันแตกสลาย
    ความทรมานครอบงำฉันเป็นเวลานาน
¹⁷ ฉันปวดกระดูกในยามค่ำคืน
    ความปวดไม่ทุเลาลง ทำให้ฉันทรมานมาก
¹⁸ เสื้อผ้าฉันถูกกระชาก
    มันรัดตัวฉันเหมือนปกเสื้อ
¹⁹ พระองค์เหวี่ยงฉันลงในตม
    ฉันเป็นเหมือนฝุ่นและเถ้าถ่าน

²⁰ ข้าพเจ้าร้องเรียกถึงพระองค์ ขอความช่วยเหลือ และพระองค์ไม่ตอบข้าพเจ้า
    ข้าพเจ้าอธิษฐาน และพระองค์ก็เพียงแต่มองข้าพเจ้า
²¹ พระองค์โหดร้ายต่อข้าพเจ้า
    พระองค์ใช้อานุภาพของพระองค์ทำร้ายข้าพเจ้า
²² พระองค์ให้ลมหอบข้าพเจ้าขึ้นไป ข้าพเจ้าถูกพัดไปกับสายลม
    และพระองค์ให้พายุฉุดกระชากตัวข้าพเจ้าขึ้นๆ ลงๆ
²³ เพราะข้าพเจ้าทราบว่าพระองค์จะพาข้าพเจ้าไปถึงซึ่งความตาย
    และไปยังที่ซึ่งกำหนดไว้สำหรับทุกชีวิต

²⁴ แน่นอน ไม่มีใครทำร้ายคนที่สูญสิ้นทุกสิ่ง
    เขาร้องขอความช่วยเหลือเมื่อประสบความทุกข์
²⁵ ข้าพเจ้าร้องไห้เมื่อคนประสบความลำบาก
    และจิตวิญญาณของข้าพเจ้าเศร้าโศกกับคนยากไร้มิใช่หรือ
²⁶ แต่เมื่อข้าพเจ้าหวังในสิ่งดี ความชั่วก็มาถึง
    และเมื่อข้าพเจ้ารอคอยความสว่าง ความมืดก็ประชิดตัว
²⁷ ส่วนลึกในใจข้าพเจ้าปั่นป่วนและไม่เคยสงบ
    ความทุกข์ทรมานปะทะข้าพเจ้า
²⁸ ข้าพเจ้าดำเนินไปในความมืด ปราศจากแสงอาทิตย์
    ข้าพเจ้ายืนในที่ชุมนุมและร้องขอความช่วยเหลือ
²⁹ ข้าพเจ้าเป็นพี่น้องกับพวกหมาใน
    และเป็นเพื่อนกับนกกระจอกเทศ
³⁰ ผิวหนังข้าพเจ้าดำคล้ำและลอกหลุดออก
    กระดูกข้าพเจ้าร้อนผ่าว
³¹ เสียงจากพิณเล็กของข้าพเจ้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ
    และเสียงปี่กลายเป็นเสียงของบรรดาผู้ร้องรำพัน