Marek 14

Nowe Przymierze

Namaszczenie Jezusa

14 Po dwóch dniach była Pascha i Święto Przaśników. Arcykapłani oraz znawcy Prawa wciąż szukali sposobu, jak by Go podstępem schwytać i zabić. ² Powtarzali sobie jednak: Tylko nie w czasie świąt, aby nie było rozruchów wśród ludu.

³ Gdy przebywał w Betanii, w domu Szymona zwanego Trędowatym, i spoczywał przy stole, przyszła pewna kobieta z alabastrowym flakonikiem bardzo kosztownego, czystego olejku nardowego. Odłamała główkę flakonika i całą zawartość wylała na głowę Jezusa.

⁴ Wtedy niektórzy zaczęli się oburzać między sobą: Po co to marnotrawstwo olejku? ⁵ Przecież można go było sprzedać za ponad trzysta denarów^[a] i pieniądze rozdać ubogim. Nie szczędzili jej za to cierpkich słów.

⁶ Jednakże Jezus powiedział: Dajcie jej spokój! Dlaczego sprawiacie jej przykrość? Przecież spełniła względem Mnie dobry uczynek. ⁷ Ubodzy zawsze będą pośród was i gdy tylko zechcecie, możecie świadczyć im dobro. Ja jednak nie zawsze będę z wami. ⁸ Ta kobieta zrobiła to, co mogła, z wyprzedzeniem namaściła moje ciało na pogrzeb. ⁹ Zapewniam was, gdziekolwiek na świecie głoszona będzie dobra nowina, opowiadać będą również o tym, co ona zrobiła — na jej pamiątkę.

Zdrada Judasza

¹⁰ Wówczas Judasz Iskariot, jeden z Dwunastu, odszedł do arcykapłanów, aby Go im wydać. ¹¹ A oni, gdy to usłyszeli, ucieszyli się i obiecali dać mu pieniądze. Wtedy on zaczął szukać dogodnej sposobności wydania Go w ich ręce.

Wieczerza paschalna

¹² W pierwszym dniu Święta Przaśników, gdy ofiaruje się baranka paschalnego, zapytali Go Jego uczniowie: Dokąd mamy pójść, aby przygotować Ci Paschę?

¹³ Wtedy posłał dwóch spośród swoich uczniów i powiedział im: Udajcie się do miasta. Tam wyjdzie wam naprzeciw człowiek, niosący dzban wody. Idźcie za nim. ¹⁴ A gdziekolwiek wejdzie, powiedzcie gospodarzowi, że Nauczyciel pyta: Gdzie jest dla Mnie gościnny pokój, w którym mógłbym spożyć Paschę wraz z moimi uczniami? ¹⁵ Wtedy on pokaże wam duży pokój na piętrze, usłany i gotowy — tam przygotujcie dla nas wszystkich ucztę. ¹⁶ Odeszli zatem uczniowie, a gdy przybyli do miasta, wszystko potoczyło się zgodnie z Jego słowami. I przygotowali Paschę.

¹⁷ Wraz z nastaniem wieczoru, przybył z Dwunastoma. ¹⁸ A gdy siedzieli i jedli, Jezus powiedział: Wyznam wam: Jeden spośród was Mnie wyda, ten, który je ze Mną.

¹⁹ Wtedy zrobiło im się smutno i jeden po drugim pytali: Czy to ja?

²⁰ On zaś im odpowiedział: Jeden z was dwunastu, który je ze Mną z jednego półmiska. ²¹ Wprawdzie Syn Człowieczy odchodzi, jak o Nim napisano, ale biada temu człowiekowi, który Go wydaje. Lepiej by mu było, gdyby się wcale nie urodził.

²² A gdy oni jedli, wziął chleb, pobłogosławił, połamał i rozdał im, mówiąc: Bierzcie, to jest moje ciało.

²³ Potem wziął kielich, podziękował, dał im i pili z niego wszyscy. ²⁴ I powiedział im: To jest moja krew Nowego Przymierza, która za wielu będzie przelana. ²⁵ Zapewniam was, że nie będę już pił z owocu winorośli, aż nadejdzie ten dzień, gdy w Królestwie Bożym zakosztuję z nowego.

²⁶ A po odśpiewaniu hymnu udali się na Górę Oliwną.

Zapowiedź załamania się uczniów

²⁷ Wtedy Jezus powiedział im: Wszyscy się ode Mnie odwrócicie, gdyż napisano:

²⁸ Lecz po moim zmartwychwstaniu wyprzedzę was w drodze do Galilei.

²⁹ Na te słowa Piotr oświadczył: Choćby wszyscy się od Ciebie odwrócili, ja — nie.

³⁰ Wtedy Jezus mu odpowiedział: Zapewniam cię, dziś, tej nocy, zanim kogut dwukrotnie zapieje, trzykrotnie się Mnie wyprzesz.

³¹ Ale on tym bardziej zapewniał: Nawet gdybym miał z Tobą umrzeć, nie wyprę się Ciebie. Podobnie utrzymywali wszyscy.

W Getsemani

³² Gdy przybyli na miejsce zwane Getsemani, powiedział do swoich uczniów: Usiądźcie tutaj i poczekajcie, aż się pomodlę. ³³ Następnie wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana, ogarnął Go smutek i niepokój. ³⁴ Jest mi smutno na duszy — powiedział — śmiertelnie smutno. Zostańcie tu i czuwajcie.

³⁵ Potem odszedł nieco dalej. Tam padał na ziemię i modlił się, aby — jeśli to jest możliwe — ominęła go ta godzina. ³⁶ W modlitwie powtarzał: Abba, Ojcze! Dla Ciebie wszystko jest możliwe, oddal ode Mnie ten kielich; jednak niech stanie się nie to, co Ja chcę, ale to, co Ty.

³⁷ Potem przyszedł i zobaczył, że śpią. Szymonie, śpisz? — zapytał Piotra. — Nie mogłeś czuwać jednej godziny? ³⁸ Czuwajcie i módlcie się, abyście nie zawiedli w czasie próby. Duch wprawdzie pełen chęci, ale ciało — słabe.

³⁹ I znów odszedł pomodlić się. Wypowiedział te same słowa. ⁴⁰ Gdy przyszedł, po raz kolejny zastał ich pogrążonych we śnie, bo oczy same im się zamykały — i nie wiedzieli, co Mu odpowiedzieć.

⁴¹ Przyszedł też po raz trzeci i powiedział im: Nadal śpicie i odpoczywacie? Dosyć! Nadeszła godzina! Za chwilę Syn Człowieczy wpadnie w ręce grzeszników! ⁴² Wstawajcie, chodźmy! Przybył już mój zdrajca.

Aresztowanie Jezusa

⁴³ I zaraz, jeszcze gdy On mówił, zjawił się Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim zgraja ludzi z mieczami i kijami. Wysłali ich arcykapłani, znawcy Prawa oraz starsi. ⁴⁴ Zdrajca uzgodnił z nimi wcześniej taki znak: Ten, którego pocałuję, jest tym, którego szukacie. Schwytajcie Go i ostrożnie odprowadźcie. ⁴⁵ A zatem natychmiast po przyjściu Judasz podszedł do Jezusa, przywitał Go: Mistrzu! — I pocałował Go.

⁴⁶ Wtedy oni rzucili się na Jezusa i schwytali Go. ⁴⁷ A jeden ze stojących przy Nim mężczyzn wyciągnął miecz, uderzył sługę arcykapłana i odciął mu ucho.

⁴⁸ Jezus zaś zwrócił się do nich ze słowami: Wyszliście jak po zbójcę, z mieczami i kijami, aby Mnie uwięzić. ⁴⁹ Codziennie nauczałem u was w świątyni i nie schwytaliście Mnie. Lecz muszą wypełnić się słowa Pisma.

⁵⁰ Wtedy wszyscy opuścili Go i uciekli. ⁵¹ A szedł z Nim pewien młodzieniec, okryty jedynie prześcieradłem. Jego też złapali, ⁵² ale on zostawił prześcieradło w ich rękach i uciekł nagi.

Proces Jezusa

⁵³ Oni tymczasem odprowadzili Jezusa do arcykapłana. Tam zeszli się pozostali arcykapłani, starsi oraz znawcy Prawa. ⁵⁴ Piotr natomiast podążał za Jezusem w pewnej odległości i wszedł aż na dziedziniec pałacu arcykapłana. Tam usiadł pośród służby i grzał się przy ognisku.

⁵⁵ W tym czasie arcykapłani oraz cała Wysoka Rada bezustannie szukali dowodów przeciwko Jezusowi, ponieważ chcieli skazać Go na śmierć. Skutek był niewielki. ⁵⁶ Wielu wprawdzie fałszywie przeciw Niemu zeznawało, ale zeznania te nie były zgodne. ⁵⁷ Wówczas powstali pewni ludzie i zaczęli Jezusa bezzasadnie oskarżać: ⁵⁸ My słyszeliśmy Go, jak mówi: Ja zburzę tę świątynię, zbudowaną rękami ludzkimi, i w trzy dni wzniosę inną, bez udziału ludzkich rąk. ⁵⁹ Ale nawet to ich zeznanie nie było spójne.

⁶⁰ Wtedy powstał arcykapłan, wyszedł na środek i zapytał Jezusa: Nic nie odpowiadasz na to, co ci ludzie zeznają przeciw Tobie? ⁶¹ On jednak milczał i nic nie odpowiedział. Znów więc arcykapłan zadał Mu pytanie: Czy Ty jesteś Chrystusem, Synem Błogosławionego?

⁶² A Jezus odpowiedział: Ja jestem. Zobaczycie też Syna Człowieczego, jak siedzi po prawej stronie Wszechmocnego Boga i przychodzi z obłokami nieba.

⁶³ Wtedy arcykapłan rozdarł swoje szaty i powiedział: Po co nam jeszcze świadkowie? ⁶⁴ Usłyszeliście, jak znieważa Boga! Co wy na to?

A oni wszyscy orzekli, że winien jest śmierci.

⁶⁵ Potem niektórzy zaczęli na Niego pluć, zakrywać Jego twarz, policzkować Go i mówić: Prorokuj! Również słudzy bili Go po twarzy.

Załamanie się Piotra

⁶⁶ Piotr był w tym czasie na dole, na dziedzińcu. Przyszła tam jedna ze służących arcykapłana ⁶⁷ i gdy zobaczyła, jak grzeje się przy ogniu, przyjrzała mu się i powiedziała: Ty też byłeś z tym Jezusem z Nazaretu.

⁶⁸ On jednak zaprzeczył: Nie wiem i nie rozumiem, o czym mówisz. I wyszedł na zewnątrz do przysionka. Wtedy zapiał kogut.

⁶⁹ Lecz służąca, widząc go, znów zaczęła mówić stojącym obok ludziom: To jest jeden z nich. ⁷⁰ On zaś ponownie zaprzeczył. Wkrótce potem ci, którzy stali obok, zwrócili się do Piotra: Naprawdę jesteś jednym z nich, bo też jesteś Galilejczykiem.

⁷¹ On zaś zaczął zarzekać się i przysięgać: Nie znam tego człowieka, o którym mówicie. ⁷² I zaraz, po raz drugi, rozległo się pianie koguta.

Wówczas Piotr przypomniał sobie słowa, które Jezus do niego skierował: Zanim kogut dwukrotnie zapieje, trzykrotnie się Mnie wyprzesz. I wybuchnął płaczem.