¹⁵ Zupełnie nie rozumiem siebie i tego, co czynię. Nie robię bowiem tego, co chcę, ale to, czego nienawidzę! ¹⁶ Jeśli robię więc coś, czego nie chcę, to przyznaję Prawu rację, ¹⁷ bo to nie ja tak postępuję, ale mieszkający we mnie grzech.

¹⁸ Wiem, że we mnie, to znaczy w moim ciele, nie mieszka dobro. Pragnę postępować dobrze, ale nie potrafię tego wykonać! ¹⁹ Nie czynię dobra, którego pragnę, ale popełniam zło, którego nie chcę! ²⁰ Jeśli robię więc to, czego nie chcę, znaczy to, że nie ja to czynię, ale mieszkający we mnie grzech. ²¹ Widzę więc taką prawidłowość: chcę dobra, a narzuca mi się zło. ²² W głębi serca Boże Prawo sprawia mi radość. ²³ Natomiast w moim ciele dostrzegam inne prawo, które walczy z moim umysłem i zwycięża, czyniąc ze mnie niewolnika grzechu. ²⁴ Marny mój los! Kto mnie wyrwie z tego śmiertelnego ciała?

¹⁰ Boży smutek sprawia, że ludzie porzucają grzech i dążą do zbawienia—po jakimś czasie nikt się więc nie martwi tym, że został w ten sposób zasmucony. Smutek pochodzący z tego świata jest jednak zupełnie inny, prowadzi bowiem ludzi do rozpaczy i śmierci.