Prawo w życiu człowieka

¹⁴ Wiemy bowiem, że Prawo należy do sfery ducha, ja jednak jestem cielesny, zaprzedany grzechowi. ¹⁵ Nie rozumiem własnych czynów. Robię nie to, czego chcę, lecz to, czego nienawidzę. ¹⁶ Jednak postępując w taki sposób, przyznaję, że Prawo jest dobre. ¹⁷ Lecz czyniąc to, czego nie chcę, czynię to już nie ja, ale grzech, który mieszka we mnie.

¹⁸ Przekonuję się więc, że nie mieszka we mnie, to jest w moim ciele, dobro. Bo chociaż odczuwam pragnienie dobra, wykonania tego, co dobre — brak. ¹⁹ Nie czynię dobra, którego chcę, lecz popełniam zło, którego nie chcę. ²⁰ Jeśli jednak czynię to, czego sam nie chcę, to już nie czynię tego ja, tylko grzech, który mieszka we mnie.

²¹ Odkrywam zatem pewne prawo. Otóż, gdy chcę czynić dobrze, narzuca mi się zło. ²² W moim wewnętrznym człowieku zachwycam się Prawem Bożym. ²³ Lecz w moich członkach dostrzegam inne prawo. Walczy ono przeciwko Prawu, za którym opowiada się mój rozum, i bierze mnie w niewolę prawa grzechu, rządzącego w moich członkach. ²⁴ Nędzny ja człowiek! Kto mnie wybawi z tego ciała śmierci? ²⁵ Bogu niech będą dzięki — przez Jezusa Chrystusa, naszego Pana! Tak więc ja sam służę umysłem Prawu Boga, ale ciałem — prawu grzechu.

¹⁷ Ciało bowiem pożąda przeciw Duchowi, a Duch przeciw ciału. Te pragnienia są ze sobą sprzeczne, tak, by wam przeszkodzić w czynieniu tego, co chcecie.